Yeni Korku: Korona

Yeni durumlara karşı nasıl tepki verdiğimiz bebeklerin katıldığı bir çalışmada araştırılmıştır. 1971 yılında Cohen, Gelber ve Lazar 4 aylık bebeklerin tanıdık ve ilk kez karşılaşılan görsel şekillere olan bakış sürelerini incelediler. 32 oğlan ve kız çocuklarına ilk aşamada tanıdık görsel şekil oluşturmak için bir süre basit geometrik desen göstererek o desene alışmalarını sağladılar.

 

İkinci aşamada, alıştıkları geometrik deseni ve tamamen yeni bir desen gösterdiler ve bu desenlere bakış sürelerini ölçtüler. Sonuçlar, bebeklerin ilk kez karşılaştıkları desene ilk aşamada karşılaşıp alıştıkları desenden daha uzun baktıklarını gösterdi. Yazarlar bu sonuçları bir uyaran tanıdık olduğu için cazibesini kaybettiğini ve artık hatırlandığı ama tamamen yeni uyaranın ilk kez karşılaşıldığı için ilginç geldiği ve daha çok dikkat çektiği olarak yorumlamışlardır.

 

Tıpkı şu anda tüm Dünya’nın Corona virüsüne verdiği tepkilerde olduğu gibi. İlk kez felaket ya da ölümle karşılaşmıyoruz. Yakın geçmişte, Van’da çığ nedeniyle, Elazığ’da yaşanan depremde, İdlib’de birçok ölüm meydana geldi. Dünya Sağlık Örgütü verilerine göre trafik kazalarında her yıl yaklaşık 1.2 milyon insan ölüyor.

 

Sebep olduğu ölümler şu ana kadar yaşanan doğal afetler ve hastalıklar ile kıyaslandığında daha az olmasına rağmen, biz şu anda Dünya olarak Corona Virüsün’e çevirdik bütün dikkatimizi. Onu konuşuyor ondan korunmak için çeşitli önlemler almaya çabalıyor ve çevremizi de buna teşvik ediyoruz. Çünkü yeni bir uyaran olduğu için ilginç geliyor ve dikkatimizi daha çok çekiyor. Çünkü yeni olduğu için belirsizlik var.

 

Sürece ve sonuçlarına dair belleğimizde herhangi bir veri yok. Kodları şu anda yazılmakta. Bilinmezlik ve yeni bir virüs ile karşı karşıya olmamız bugün bize bir şeyin olmamasının yarın da olmayacağı garantisini vermiyor. Çok doğal olarak hastalanmaktan, ölmekten ve sevdiklerimizi kaybetmekten korkuyor ve endişeleniyoruz.

 

Korku da endişe de insani duygulardır ve bize insan olduğumuzu hatırlatırlar. Yeteri düzeyde olmaları bizi harekete geçirir, bilgi edinmeye yöneltir, farkındalığımızı arttırır, gerekli önlemleri almamızı sağlar. Bu süreçte evde kalmamız ve sosyal mesafeyi korumamız öneriliyor.

 

Aslına bakılırsa bu da bize çok ilginç geliyor. Çünkü evde kalmamışız uzun zamandır, kendimizi fark etmemişiz dinlememişiz, hatta sıkılmaya fırsatımız olmamış. Ne yapacağımızı bilmiyoruz. Sıkılmaya izin verelim. Şu ana kadar yapmak isteyip yapamadığımız şeyleri düşünelim.

 

Neye ihtiyacımız var onu hissedelim. Kendimizi tanıyalım… ben kimim, ne yapmayı seviyorum, şu anda neler yapabilirim? Hatta hayatta kalmanın, yaşamanın benim için önemi ne buna odaklanalım. Bu stresle başa çıkabiliyor muyum değerlerimi kaybetmeden, insanları ötekileştirmeden, sevgi, şefkat ve saygı çerçevesinde?…